บทที่ 125

ประตูห้องพักผู้ป่วยปิดลงอย่างแผ่วเบา และความเงียบอันหนักอึ้งก็เข้าครอบงำในทันใด

เอเลนยังคงนอนหันหลังให้ประตู นิ่งไม่ไหวติงอยู่เนิ่นนาน

ดวงตาของเธอแสบร้อนอย่างรุนแรง แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด มีเพียงความรู้สึกแห้งผากและปวดหนึบเท่านั้น

เธอค่อยๆ พลิกตัวนอนหงาย สายตาว่างเปล่าจับจ้องไปยังเพดาน

...